de eerste trip!!!

Hallo allemaal!!!

Ik dacht dat het vandaag wel tijd zou zijn om weer een leuk reisverslag te plaatsen. Dit reisverslag zal gaan over mijn roundtrip naar de westkust van Taiwan van afgelopen week. Op al jullie vragen zal ik later reageren.

Op vrijdagmorgen moesten we rond acht uur weg om om negen uur met de trein te kunnen vanaf het hoofdstation in Taipei. We waren mooi op tijd vertrokken en toen we op het station aankwamen, moesten we helaas een tijdje wachten voor we aan de beurt waren. Toen we eindelijk aan de beurt waren, kregen we te horen dat we pas om tien uur met de trein konden, omdat de trein vol was. Maar we wisten dat je ook kon staan in de trein en we eisten dat we met de trein van negen uur wilden, omdat we namelijk onze aansluiting niet konden missen. Uiteindelijk kwam er een medewerkster bij die Engels sprak en ze zei dat het geen probleem was en dat we ook gewoon konden zitten. Oftewel de andere medewerkster had geen zin om ons aan kaartjes van negen uur te helpen en ze had last van een vreselijk ochtendhumeur. Eén van de Duitse meiden werd alleen erg gestrest dat we de trein zouden missen, maar ik bleef zoals gewoonlijk heerlijk optimistisch. In de trein hebben we nog even geslapen en toen we weer wakker waren, hadden we de verjaardagstaart opgegeten die één van de twee Duitse meiden gekregen had, omdat zondag haar verjaardag zou zijn. Het was een heerlijk chocoladetaart en die ging er erg goed in.

Rond één uur kwamen we aan in Chiayi. Hier moesten we met de bus verder naar Alishan. Dit is een plaatsje bovenop de berg. Toen we kwamen voor de kaartjes kregen we direct kaartjes voor de terugweg. Dit is iets wat anders nooit gebeurd en we konden direct met de bus mee. Toen we alleen de bus aanzagen komen, bleek dat het zo’n klein minibusje was. In het begin was het heel gezellig in het busje maar na driekwartier werden beide meiden wagenziek. Gelukkig had ik nergens last van. En we moesten nog vijfkwartier met het busje door de bergen. De meiden werden wagenziek, omdat het busje met vreselijke rotgang over de half-verharde weg scheurde. Nadat we na tweeëneenhalf uur eindelijk aankwamen dachten we, bleek het dat we nog minimaal drie kilometer moesten lopen naar de hostel. Maar we waren zo lui dat we opgebeld hebben met het feit dat we bij de bushalte stonden en of iemand ons op kon halen. Alleen hier heb je alleen het probleem dat 80 procent van de mensen geen Engels spreekt. Maar dat lukt niet als je via de telefoon communiceert. Na heel lang gepraat kwam er een 4x4 aan om ons op te halen en die bracht ons naar de hostel. Ze hadden een arrangement voor ons geregeld inclusief ontbijt en diner voor een aanbieding. Dit hebben we maar aangenomen, omdat dit veel goedkoper was. Ze boden ons zelfs aan om ons de volgende ochtend/nacht naar het National Park te brengen, omdat dit een heel eind lopen was. We waren hier namelijk naartoe gegaan om de zonsopgang te zien. Toen we naar onze kamer gingen, bleek dat we alle drie een tweepersoonsbed hadden en het waren ook nog boxspring bedden. Ook bleken we nog een kamergenootje uit Hongkong te hebben die aan het backpacken was. Nadat we even een uurtje van de bedden hadden genoten en we de sushi opgegeten hadden, zijn we met z’n vieren over een oude spoorlijn gaan wandelen. Vlak voor zessen kwamen we terug om te gaan dineren. Het eten was echt supergoed en ook superveel. Na het eten hebben we allemaal gedoucht en daarna hebben we nog naar Chicago en Step Up gekeken. Daarna zijn we gaan slapen.

Zaterdagochtend/nacht zijn we om drie uur van bed gegaan, omdat we de zonsopgang wilden zien en we om half vier met de 4x4 naar het National Park gebracht zouden worden. Toen we iets voor half vier beneden kwamen na een heerlijke nacht in de heerlijke bedden, stond de chauffeur al klaar en bracht hij ons naar het National Park. Toen we daar aankwamen kregen ook nog extra discount. We zouden al discount krijgen, omdat we in de buurt verbleven, maar de chauffeur was nog even met de kaartjesverkoper van het National Park aan het praten en toen kregen we extra discount. Wat een mazzel ;) Toen we afgezet waren, zouden we aan de zware klim van anderhalf uur beginnen. Zolang zou de klim duren en we konden wel achter andere wandelaars aanlopen die ook naar de zonsopgang gingen. Echter wij liepen met z’n drieën veel sneller dan de andere wandelaars, daardoor haalden we iedereen in en kwamen we al vrij snel vooraan te lopen en moesten we de zaklampen gebruiken, alleen hadden we maar één zaklamp meegenomen, heel slim. Toen we na driekwartier aankwamen op een punt, bleek dat we al bij de zonsopgang aangekomen waren. Het andere punt was namelijk verwoest door een aardbeving in 2009. Toen moesten we helaas nog driekwartier wachten voordat we de beroemde zonsopgang konden zien. Na twintig minuten hadden we het alleen heel erg koud gekregen en hebben we handdoeken om ons heengeslagen om het weer warm te krijgen. Het was namelijk aan het nevelen. Toen het eindelijk half zes was, zijn we klaar gaan staan om de zonsopgang te zien. Na een lange preek van een opzichter van het park en nadat we gebeden hadden dat de zon op zou komen, moesten we wachten tot de zon op zou komen. De planning was dat die om 5.47 uur uiterlijk op zou gaan. Echter toen het 5.50 uur was, kreeg de opzichter het toch wel even benauwd. En om 5.55 uur gaf hij de zon nog maar vijf minuten om op te komen. Echter om 6.00 uur was er nog geen zon en toen vertelde hij dat er die dag geen zon zou komen vanwege de mist en de nevel die er op de berg was. Dit was echt heel jammer, we waren namelijk vreselijk kou gekleumd voor iets dat die dag niet komen zou. Toen we echter weer naar beneden liepen, bleek dat de zon wel op een andere berg te zien was, maar daar konden we niet komen door die aardbeving. Toen we eindelijk de trapjes naar beneden genomen hadden van de berg (volgens mij houden ze hier van traptreden) bleek dat de eerste bus pas om 9.10 uur zou vertrekken en dan zouden we de ferry missen, dus we moesten een oplossing vinden om eerder in Chiayi aan te komen. Toevallig kwam er een taxibusje aan die ons naar beneden wilde brengen. Dit aanbod hebben we aangenomen en we hoefden maar twee euro per persoon te betalen voor de hele rit. Dit was echter de slechtste rit van mijn leven. De man reed namelijk met een rotgang van de berg af om op tijd bij onze volgende bus te komen. We werden alle drie dan ook wagenziek, maar na anderhalf uur kwamen we eindelijk bij het station uit en hebben we eerst buiten in de frisse lucht gezeten, voordat we weer tot iets in staat waren. Eén van de andere meiden heeft toen snel buskaartjes gehaald en toen bleek dat we nog maar twee minuten hadden voor de bus zou vertrekken en ze moest ons nog ophalen en onder tijd hield het meisje van de ticketverkoop de bus tegen, zodat we met de bus meekonden. Toen we na anderhalf uur in Budai aankwamen, bleek dat we op een half uur lopen van de haven afzaten, maar dat er wel een visitor information center was. Hier zijn we naartoe gegaan en hebben we een aantal dingen nagevraagd en zij vertelden ons dat er die dag geen ferry meer naar de Penghu Islands meer ging en dat we tot de volgende dag tot tien uur moesten wachten. Het probleem was alleen dat het alleen nog maar elf uur ’s ochtends was. Er was echter een vrijwilliger van het centrum zo aardig om met ons voor de zekerheid naar de haven te gaan en te vragen wat de mogelijkheden voor ons waren. Toen we bij de haven waren, vertelde ze ons dat er inderdaad geen boot meer ging. Er zijn echter vier veerbedrijven en alle vier varen ze om tien uur ’s ochtends af. Heel logisch allemaal! Eén van de veerbedrijven vertelde ons dat we wel even met het vliegtuig erheen konden en dat dit 1500 dollar kostte voor een enkele reis. Dit hebben we maar snel weggewuifd. Een andere had een hotel voor ons opgebeld en die kwam ons binnen een kwartier ophalen. Dit aanbod hebben we maar direct aangenomen, maar toen we direct de boot wilden reserveren, vertelden ze ons dat dit niet kon en dat we de volgende ochtend om negen uur aanwezig moesten zijn en dat ze dan wel voor kaartjes voor ons zouden zorgen.

Nadat we in het hotel aangekomen waren, moesten we nog onderhandelen met de hoteleigenaar. Het hotel lag namelijk een kwartier uit de stad. Dit ging alleen niet zo makkelijk, omdat hij net als de veerbedrijven geen Engels sprak. En als hij ons wat duidelijk wilde maken, dan spelde hij het woord eerst hardop en zei het dan. Bijvoorbeeld met het woord taxi. T-A-X-I Taxi En zo ging het de hele tijd, totdat hij maar besloot om een tolk te bellen. We wilden namelijk naar het strand of een park om daar de middag door te brengen en vroegen of hij ons kon brengen, maar daar deed hij heel moeilijk over, hij wilde daar namelijk geld voor hebben, maar dat hebben we weggewuifd. Toen we zeiden dat we dan op zoek gingen naar een hotel dat in de stad gelegen was, kwam hij aanzetten met drie fietsen voor ons. Toen hebben we het aanbod toch aangenomen. Toen we de fietsen te zien kregen, bleken het vooroorlogse fietsen te zijn die niet voor onze lengte voorzien waren, maar we wilden ze toch graag gebruiken. Nadat we onze spullen gedropt hadden in de hotelkamer, zijn we met de fietsen weggegaan. We hebben volgens mij nog nooit zoveel toeschouwers gehad. Iedereen zwaaide naar ons en toeterde naar ons. We hebben heel erg gelachen. Eerst zijn we naar de vismarkt gegaan om daar eten te halen voordat we naar het strand zouden. Het was echt een hele mooie grote vismarkt met heel veel lekkere soorten vis. De vissen die op de markt verkocht werden, waren nog in leven en werden voor je ogen doodgemaakt. Nadat we heerlijk van de vis genoten hebben, zijn we op de fiets gestapt om naar het park te gaan om van de zon te genieten. We hadden een kaart en we dachten dat we het park zouden vinden, maar na drie uren rondgefietst te hebben en verschillende plekken vier keer gezien te hebben, besloten we het om het maar op te geven en zijn we bij de haven gaan liggen. Daar waren we net een attractie en men bleef maar toeteren en praatjes met ons maken. Nadat we terug waren gegaan naar het visitor information center voor wat informatie, kwamen er allemaal kinderen naar ons toe en die kwamen ons overal achterna. Er was een jongetje van vijftien die heel goed Engels kon en die heeft ons toen een aantal tempels laten zien. Daarna hebben we wat eten op de vismarkt gehaald en zijn we terug naar het hotel gegaan en hebben we wat gegeten en ondertussen ook een film gekeken.

Zondagochtend bracht de hoteleigenaar ons naar de haven, maar toen we bij de eerste de beste maatschappij aankwamen, vertelden ze ons dat ze geen plek meer voor ons hadden en dus moesten we op zoek naar een andere maatschappij. Er kwam een Amerikaanse jongeman bij ons staan en die had hetzelfde probleem voor de terugreis. Na heel lang onderhandelen in het Engels met de kapitein van een ferry kregen we eindelijk drie tickets voor de heenreis, maar ook voor de terugreis. We konden direct naar de ferry. Toen we bijna bij de ferry kwamen, moesten de door de douane, want ze wilden geen risico nemen. En natuurlijk gingen bij mij alle toeters en bellen weer af, het knoopje van mijn broek reageerde op de detectiepoortjes. We konden vrij snel aan boord van de ferry en eindelijk gingen we naar Magong. De tocht duurde in totaal bijna twee uren. De Amerikaan was ook aan boord gegaan op het laatste moment, maar die bleek op de verkeerde ferry gestapt te zijn. Maar dat was ons voordeel, want hij regelde voor ons een gratis appartement waar we konden verblijven. Een vriend van hem die daar namelijk les gaf, vond niet dat we naar een hostel konden. Wat hadden we toch een mazzel. Toen probeerden we met z’n vijven een scooter te huren, maar ik was de enige die een rijbewijs meehad. Maar al snel hadden we een oplossing, omdat ze geen Engels spraken of lazen, gaven we onze identiteitskaarten en zeiden dat dat ons rijbewijs was en de eerste de beste trapte er in en we kregen vier scooters mee. Eén van de meiden was namelijk bang om op een scooter te rijden. Na eerst wat geklungel hadden we het al snel onder de knie, helaas kwam één van de scooters niet tot aan het tankstation. Maar gelukkig was dat de scooter van de Canadese jongen.

Nadat we onze spullen gedropt hadden en lunch gehaald hadden en dat buiten opgegeten hadden en de hond uitgelaten hadden, zijn we naar het strand gegaan. Het was een heel groot strand en er was bijna niemand. Het was net of we een privéstrand hadden. Nadat we de hele middag op het strand gelegen hadden, zijn we naar de McDonalds gegaan, omdat één van de meiden jarig was en graag wilde eten bij de McDonalds wilde eten. Er is één aanrader hier, de McFlurry Oreo, die is echt zooooo lekker. Daarna zijn we naar het appartement gegaan om te douchen en ons klaar te maken voor een verjaardagsfeest op het strand. Toen we eenmaal op de scooters zaten en richting het strand gingen op een ander eiland, konden we het feest niet vinden. Het bleek dat ze achter een duin zaten, omdat ze een kampvuur en een barbecue hadden. Op de barbecue lagen vers gevangen oesters die echt heerlijk waren. Er waren allemaal jonge mensen die uit Amerika en Zuid-Afrika kwamen die in Taiwan waren gekomen en nooit meer weg waren gegaan, omdat voor hun de leefomstandigheden hier beter zijn, dan dat die thuis waren. Na een gezellige avond, zijn we weer weggegaan.

Maandagochtend waren we met z’n drieën vroeg weggegaan om nog wat van de eilanden te zien. Dit was erg lekker met de scooters, omdat het wat waaide. Nadat we naar een paar punten geweest waren, gingen we terug. Echter halverwege begon het lichtje te knipperen dat ik snel moest tanken, maar we waren midden in de woestijn zonder tankstations dus moesten we wel verder. Met goede hoop waren we teruggegaan naar de stad om nog bij het appartement te komen. Gelukkig redde ik dat net. Maar nu moesten we de scooter alleen nog aan de andere kant zien te krijgen zonder dat ik hoefde te tanken. Nadat we onze spullen hadden gepakt, hebben we het risico genomen om zonder te tanken naar de verhuurster terug te gaan. Dit hebben we net gered, want toen ik de scooter neerzette, sloeg de motor ook af, omdat de benzine op was. Onze missie was echter geslaagd, we wilden minstens één scooter terugbrengen zonder dat een andere huurder het tankstation zou halen. Nadat we de scooters hadden teruggebracht, hebben we de tickets voor de terugreis opgehaald. De Amerikaanse jongen had alleen nog niet betaald en wilde betalen, maar het meisje zei dat dat niet hoefde. Daarna hebben Miriam en ik eten gehaald bij een Chinees buffet en zijn Karina en Andrew (de Amerikaan) naar de McDonalds gegaan. Daarna moesten we snel naar de ferry anders zou die zonder ons vertrekken en moesten we nog een dag verplicht blijven, wat absoluut geen ramp zou zijn geweest. Toen we op de ferry zaten, bleek deze vertraging te hebben en zouden we alle aansluitingen missen. Dit gebeurde natuurlijk ook zoals je wel voorspellen kan. We hadden namelijk nog vijf minuten om bij de bushalte te komen, maar we moesten twintig minuten lopen. Mission Impossible. Nadat we bij de bushalte aankwamen, moesten we nog driekwartier wachten. We zijn toen naar het visitor information center gegaan om te vragen of ze een trein konden reserveren voor ons, maar dat konden ze helaas niet. De kinderen waren ondertussen ook weer gekomen, maar nu waren ze heel irritant en gingen ze bijna op onze schoot zitten en vroegen ze constant voor geld. Nadat de bus aangekomen was, hielp een vrijwilliger van het centrum ons met het kopen van buskaartjes. Toen we eindelijk in de bus zaten, moesten we nog anderhalf uur reizen voor we weer in Chiayi zouden zijn. Toen we eindelijk bijna in Chiayi aankwamen, bleek dat we nog tien minuten hadden om op het treinstation te komen en kaartjes te kopen en naar het perron te gaan. Toen we eindelijk bij het loket aan de beurt waren hadden we nog drie minuten en anders moesten we minimaal twee uren wachten op de andere trein. We kregen toen alleen te horen dat de zitplaatsen uitverkocht waren en dat we alleen nog vier uren konden staan en dat dat voor de hele dag zo was, maar wij wilden alleen maar met die trein, dus hebben de kaartjes aangenomen. Toen we naar het perron renden aan de andere kant van het station, bleek dat de trein minimaal vijftien minuten vertraging had. De kaartjesverkoopster had alleen tegen ons gezegd dat we rennen moesten, omdat de trein er bijna was. Dit bleek dus niet het geval te zijn. Helaas waren inderdaad alle stoelen bezet en moesten we staan, maar ik was te lui om vier uren te staan, dus ben ik in de bagageruimte gaan zitten, want hier was nog wel plaats. Hier was het echter wat koud, maar met goede muziek en een goed boek heb ik het hier vier uren vol kunnen houden. Nadat we eindelijk aangekomen waren, zijn Miriam en ik naar de nightmarket gegaan om nog even eten te halen en daarna zijn we naar de campus teruggegaan. Onze kamerleidster zat alleen op hete kolen, omdat ze Karina terug had zien komen en het bijna elf uur was en wij nog niet terug waren en ze anders op haar kop zou krijgen. Wat was ze toch opgelucht dat we terug waren.

Nadat we terug waren gekomen, vroeg iedereen hoe de trip geweest was. Karina vond het chaotisch, Miriam vond het ondanks alles leuk en ik vond het een geweldige trip van avontuur naar avontuur.

In het volgende verhaal zal ik antwoord geven op al jullie vragen. Ik hoop dat jullie weer genoten hebben.